محمد شریفی مقدم در گفت وگو با ایسنا، اظهار داشت: یكی از مهم ترین دلایلی كه سبب مهاجرت این صنف از كشور می شود، میزان رفاهی است كه برای پرستاران در كشورهای دیگر در نظر گرفته می گردد. علاوه بر آن میزان پرداختی و شان اجتماعی كه در این كشورها برای پرستار قائل می شوند هم موثر است. دنیا به این نتیجه رسیده است كه به صورت ویژه ای به این حرفه نگاه كند، اما پرستاری در كشور ما متفاوت تر است و استانداردهای پایین تری دارد.
وی ادامه داد: كشورهایی مانند كانادا و استرالیا كه پرستاران به آنها مهاجرت می كنند، كمبود پرستار ندارند و نیروها در یك بخش عادی فقط از چهار بیمار و در بخش ویژه از یك بیمار مراقت می كنند. این طور نیست كه پرستاران مراقبت از سه یا چهار بیمار را در بخش ویژه یا ۱۰ بیمار را در طول روز بر عهده داشته باشند.
قائم مقام سازمان نظام پرستاری همینطور افزود: در ایران پرستار گاهی ۳۶ ساعت و معادل چند شیفت كار می كند، اما در كشورهای دیگر این اجازه داده نمی شود؛ چراكه اگر ساعت كاری پرستار از حد معینی بالاتر رود، دچار خطا می گردد. خطای او هم بیمار را دچار ضرر می كند؛ بنابراین می گویند پرستار بیمار نباید بالای سر مریض برود. اما اینجا گاهی به پرستار استعلاجی داده نمی گردد. در دنیا میانگین ساعات كاری پرستاری ۳۵ تا ۴۰ ساعت در هفته است و اضافه كار هم الزامی نیست. برای انجام یك بررسی در زمینه تاثیر ساعات كاری بر میزان خطای پرستاران، مطالعه ای در آمریكا انجام شد كه طی آن ساعت كار پرستاری را از هفت به ۹ ساعت رساندند؛ نتایج نشان داد میزان خطای پرستاران ۱۴ درصد افزایش پیدا كرد.
شریفی مقدم، كمبود شدید نیرو، اضافه كاری های الزامی و وضع معیشتی نامناسب را همچون دلایل دیگر مهاجرت پرستاران اعلام نمود و اظهار داشت: ممكن است خانواده ای چهار نفره برای اداره زندگی خود به پنج میلیون تومان نیاز داشته باشد. پرستار اگر بخواهد این سطح از درآمد را داشته باشد باید دو و گاهی سه شیفت كار كند. هم اكنون میانگین پرداختی به پرستاران در بیمارستان های بخش دولتی بین دو تا سه میلیون تومان همراه با كارانه است. آنها اگر بخواهند این درآمد را به پنج میلیون تومان برسانند، باید دوشیفت و معادل ۳۸۰ ساعت در ماه در بخش های دولتی و خصوصی كار كنند. گاهی هم مجبور می شوند سه شیفت در ماه كار كنند. در این صورت خطا اجتناب ناپذیر است.